dimarts, 23 de desembre del 2008

Dolor




En la condició humana sempre hi ha un denominador comú: La búsqueda de la felicitat. No conec a ningú que no faci això. Tothom tenim aquesta tendència. Busquem un lloc còmode, on sentir-nos segurs, a on no hi hagi perill.

He recorregut un camí llarg, no en el temps, però si en la fatiga que això suposava. Suposo que, com tothom, buscava, inconscientment, aquest lloc bucòlic, la muntanya més bonica, amb els prats més verds, els rius més nets i cristal·lins.

Vaig trobar la muntanya, vaig torbar els prats, vaig trobar el riu i a més, amb flors de tots colors, llacs extraordinàriament plens de vida, ocells, arbres.

Tot!!! Aquell lloc ho té tot.

He estat vivint aquí, sent feliç, amb tot el que una persona pot voler, però no se perquè hi ha alguna cosa que em falla. Sóc jo? Què m’està passant? On radica el problema? Perquè em costa tant de viure en aquest lloc? Quina és la pregunta correcta? I si la trobo, quina serà la resposta?

Tot ha estat comprensió, simbiosis amb la natura, amb tot el que m’envoltava, però perquè ha de fallar alguna cosa? Realment falla? On és l’equilibri ara que el necessito? L’únic que m’ajuda és l’autosuficiència. Perquè haig de ser autosuficient? Perquè no puc dependre d’allò que m’envolta? D’allò que m’estava fent feliç!!! Potser era tot mentida? No m’ho puc creure!!! És increïble!!!

Això em provoca un DOLOR en el meu interior. Dolor per tot. Dolor per mi, dolor per la muntanya, que ha après a estimar de la mateixa manera que jo l’he estimo. Dolor intens. És més fàcil de suportar quan et fas un tall, que quan el tens interioritzat.

Només puc arribar a una conclusió. És l’únic que ara per ara té un argument sòlid. Si no he estat capaç d’aguantar en aquest lloc meravellós, és que HE FRACASSAT. I això ho dic des de la humilitat, i des de la reflexió, des d’el pensament més profund. El meu voltant no té la culpa, és la meva persona que no és capaç de estar segur en un lloc a on es pot estar segur.

Aquesta és una primera conclusió, ho sé!!! Però ara mateix és la que té més força. Però intentaré buscar en el meu interior un altre conclusió. Potser la primera és la bona, però, ara mateix no em conformo.

PEP

divendres, 19 de desembre del 2008

queda prohibido (de Pablo Neruda)


Això és un text que un amic a enviat com a felicitació de Nadal. "Muy bien Tito, tu no lo sabes, pero quizás has dado en el clavo"



Queda prohibido llorar sin aprender,
Levantarte un día sin saber que hacer,
Tener miedo a tus recuerdos…

Queda prohibido no sonreír a los problemas,
No luchar por lo que quieres,
Abandonarlo todo por miedo,
No convertir en realidad tus sueños,…

Queda prohibido no intentar comprender
A las personas,
Pensar que sus vidas valen menos que la tuya,
No saber que cada uno tiene su camino y su dicha…

Queda prohibido no crear tu historia,
No tener un momento para la gente que te necesita,
No comprender que lo que la vida te da,
También te lo quita…

Queda prohibido, no buscar tu felicidad
No vivir tu vida con una actitud positiva,
No pensar en que podemos ser mejores,
No sentir que sin ti, este mundo no sería igual…



Potser he d'aprendre molt d'aquestes paraules, potser hi han lliçons a la vida que encara no he aprés. Sempre sóc tan equilibrat, tan positiu, tant autosuficient. Potser no ho sóc tant. Ara toca reflexionar i fer cas d'aquestes paraules i...en definitiva el que diu en Pablo Neruda, es que...està prohibit no ser feliç. Me'n adono de tantes coses, de tantes alhora que és difícil estar tranquil amb un mateix. Se el que tinc, se a que m'arrisco i se el que puc guanyar. Doncs tot i saber totes aquestes coses i sent conscient...no se que fer. Espero la llum, aquella llum que m'arriba sempre per adonar-me'n de les coses en l'últim suspir. L'espero i l'espero amb anhel. Potser la actitud "positiba" és la correcta i no la positiva. També he aprés i haig d'aprendre més de tu.


Un petó


PEP

dilluns, 8 de desembre del 2008

SI TÚ NO VUELVES

Si tú no vuelves, se secarán todos los mares
y esperaré sin ti
tapiado al fondo de algún recuerdo

Si tú no vuelves, mi voluntad se hará pequeña
me quedaré aquí
junto a mi perro espiando horizontes...

Si tú no vuelves, no quedaran más que desiertos
y escucharé por si
algún latido le queda a esta tierra
que era tan serena cuando me querías
había un perfume fresco que yo respiraba
era tan bonita, era así de grande, y no tenia fin...

Y cada noche vendrá una estrella a hacerme compañía
que te cuente como estoy y sepas lo que hay
dime amor, amor, amor....estoy aquí, ¿no ves?
Si no vuelves no habrá vida no sé lo que haré...
Si tú no vuelves, no habrá esperanza ni habrá nada
caminaré sin ti, con mi tristeza bebiendo lluvia...
que era tan serena cuando me querías
había un perfume fresco que yo respiraba
era tan bonita, era así de grande, y no tenia fin...

Y cada noche vendrá una estrella a hacerme compañía
que te cuente como estoy y sepas lo que hay
dime amor, amor, amor....estoy aquí, ¿no ves?
Si no vuelves no habrá vida no sé lo que haré...

Y cada noche vendrá una estrella a hacerme compañía
que te cuente como estoy y sepas lo que hay
dime amor, amor, amor....estoy aquí, ¿no ves?
Si no vuelves no habrá vida no sé lo que haré...
no sé lo que haré...
no sé lo que haré...
Si no vuelves no habrá vida no sé lo que haré...
no sé lo que haré...
Si no vuelves no habrá vida no sé lo que haré...
no sé lo que haré...
no sé lo que haré...
Si no vuelves no habrá vida no sé lo que haré...



Pep (by M.B.)